Between
Time
and
Space
Tekst
Nostalisch futurisme
In deze moderne Alice in Wonderland vlechten verschillende tijden en werkelijkheden zich door elkaar. Tussen dromen en fantasieën bewegen we mee in HINTERLAND.
Waterneuriën op de maan
Het is de dag voor dinsdag en zeepbellen met kraters zweven uit mijn neus
Een sluisvaarder scheert over het oppervlak van een glas melk en ik kan alleen maar kijken naar een reiger zo groot als een flatgebouw
Een oceaan dient als sloot
Een visser vangt niet enkel schuim, maar ook schaakstukken en een schoen
Viermaal gooi ik een dobbelsteen op 88.
De woorden zijn verdwenen van mijn schouders
Garen vergaren steentjes in de grote omwenteling en ik kijk
Draden uit mijn handen aan adelaars gebonden, maar van vliegen komt het niet
Elke stap vooruit is een stap terug
Stroperige modder kruipt tussen mijn tenen tot het een bed vormt
Tegen een donkerblauwe achtergrond weeft het universum zich samen en ik zit aan de rand van een krater, er zweven bellen uit mijn neus
Van vliegen komt het niet.
Wanneer ik mijn hoofd onder de dekens stop
Wanneer ik mijn hoofd onder de dekens stop
en mijzelf langzaam tussen de matrassen laat glijden, kom ik in een land dat niet bestaat.
Alles is er anders.
De kleuren zijn anders, de geuren zijn anders.
Daar, in dat land, wuiven je haren als rietstengels in de wind.
De groene bomen zijn kleiner dan hier,
de nieuwsgierige juist groter.
Het is daar altijd gisteren of morgen.
Handen zonder lichaam stampen onverstoorbaar op de uitgeholde grond, bedekt met achterdochtige bladeren.
In de tas van een kameel zitten liters onverslagenheid.
De oorwurmen met grote neuzen drinken ervan als de halve maan verdwijnt.
En om de 280e eb en vloed, racet er een kabouter met een gele puntmuts op en neer,
over malle bruggen en verlegen lanen,
op een driewieler natuurlijk, en roept: Te koop, te koop!
Wanneer ik mijn hoofd weer boven de dekens laat verschijnen, is het net of ik er nooit ben geweest, maar mijn haren waaien als rietstengels in een warme zomerbries.
Between Time & Space
Onze perseptie bepaald alles. Wat maakt dat we zien wat we zien? Wat gebeurt echt voor onze neuzen en wat niet? En welke rol hebben we zelf daarin?
Dichterlijke openingen
Gedichten openen een wereld die altijd onder het oppervlak verborgen ligt. In de film Hambre del Alma tussen we een tipje van die sluier op, inspireerd door de gedichten van Federico García Lorca.