Between

Time

and

Space

Tekst

Waterneuriën op de maan

Het is de dag voor dinsdag en zeepbellen met kraters zweven uit mijn neus

Een sluisvaarder scheert over het oppervlak van een glas melk en ik kan alleen maar kijken naar een reiger zo groot als een flatgebouw

Een oceaan dient als sloot

Een visser vangt niet enkel schuim, maar ook schaakstukken en een schoen

Viermaal gooi ik een dobbelsteen op 88.

De woorden zijn verdwenen van mijn schouders

Garen vergaren steentjes in de grote omwenteling en ik kijk

Draden uit mijn handen aan adelaars gebonden, maar van vliegen komt het niet

Elke stap vooruit is een stap terug

Stroperige modder kruipt tussen mijn tenen tot het een bed vormt

Tegen een donkerblauwe achtergrond weeft het universum zich samen en ik zit aan de rand van een krater, er zweven bellen uit mijn neus

Van vliegen komt het niet.

Wanneer ik mijn hoofd onder de dekens stop

Wanneer ik mijn hoofd onder de dekens stop

en mijzelf langzaam tussen de matrassen laat glijden, kom ik in een land dat niet bestaat.

Alles is er anders.

De kleuren zijn anders, de geuren zijn anders.

Daar, in dat land, wuiven je haren als rietstengels in de wind.

De groene bomen zijn kleiner dan hier,

de nieuwsgierige juist groter.

Het is daar altijd gisteren of morgen.

Handen zonder lichaam stampen onverstoorbaar op de uitgeholde grond, bedekt met achterdochtige bladeren.

In de tas van een kameel zitten liters onverslagenheid.

De oorwurmen met grote neuzen drinken ervan als de halve maan verdwijnt.

En om de 280e eb en vloed, racet er een kabouter met een gele puntmuts op en neer,

over malle bruggen en verlegen lanen,

op een driewieler natuurlijk, en roept: Te koop, te koop!

Wanneer ik mijn hoofd weer boven de dekens laat verschijnen, is het net of ik er nooit ben geweest, maar mijn haren waaien als rietstengels in een warme zomerbries.